نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسندگان
1 دانشجوی کارشناسی ارشد زبان و ادبیّات فارسی دانشگاه مجازی، جامعه المصطفی العالمیه قم، قم، ایران
2 استاد همکار گروه زبان و ادبیّات فارسی دانشگاه مجازی، جامعه المصطفی العالمیه قم، قم، ایران
چکیده
با توجه به شواهد فراوان متنی درمی‌یابیم که ازآغاز ادب فارسی تا روزگارما، زبان مردم کوچه و بازار با زبان رسمی همواره همراه و هماهنگ بوده وموجب خلق برخی از مسایل دستوری مانند اتباع، اسم صوت، تخفیف، قلب، ابدال و... گردیده است. این هماهنگی در حدی است که می‌توان برای آن روش‌نامه و شیوه نوشت. از سویی زبان مردم ایران و افغانستان ریشه‌ای یکسان دارد و یکی از راه‌های بررسی تاثیر تفاوت جغرافیایی، سیاسی و اجتماعی روی زبان‌های یکسان، دریافت و بررسی همین تغییرات است.در این مقاله در ابتدا به معرفی زبان مردم افغانستان پرداخته می‌شود، سپس تغییرات زبانی برای تبدیل کلمه‌های نوشتاری به محاوره در زبان فارسی افغانستان بررسی شده و تفاوت‌های آن با این نوع تبدیل در زبان فارسی ایرانی مقایسه شده است.
کلیدواژه‌ها
- حبیب، اسدالله (1382)، دستور زبان فارسی دری، کابل: ویانا.
- خیامپور، عبد الرسول (1382)، دستورزبان فارسی، تهران: ستوده.
- فرخی سیستانی (1355)، دیوان قصاید، تهران: چاپخانه وزارت اطلاعات.
- مولانا، جلال الدین (1403)، دیوان غزلیات شمس، تصحیح بدیع‌الزمان فروزانفر،تهران: هرمس.
)